کسی که به مقام رضا دست یافته هیچ تلخی و ناگواری ای در پیشامد های زندگی نمی بیند.منطق او این است که {هر چه آن خسرو کندشیرین بود} او هرگز اعتراضی به حکم خدا ندارد و با تمام وجود از آن راضی است و بدون هیچ کراهتی آن را می پذیرد.امام صادق علیه السلام مقام رضای جد بزرگوارش رسول خدا صَلَی اَلّلهُ عَلَیهِ وَ آلِه را این گونه به تصویر می کشد:(رسول خدا صَلَی اَلّلهُ عَلَیهِ وَ آلِه هرگز نسبت به چیزی که رخ داده بود نمی گفت:ای کاش غیر آن اتفاق می افتاد.)تمام زندگی ایشان بر اساس خواسته الهی استوار بود و به مقام کامل رضا دست یافته بود.

“رضا نتیجه محبت و محبت ثمره معرفت است.اگر کسی خدا را به عنوان مبداء حکمت و رحمت شناخته باشد،به او دل می سپارد و در پیشگاهش سر می ساید و این سر ساییدن و دل سپردن،محبت است و یکی ازثمرات این محبت،رضاست.”

یکی درد و یکی درمان پسندد                 یکی وصل و یکی هجران پسندد

من از درمان و درد و وصل و هجران        پسندم آنچه را جانان پسندد